تاریخچه توسعه فناوری صدا را می‌توان به چهار مرحله تقسیم کرد: لامپ، ترانزیستور، مدار مجتمع و ترانزیستور اثر میدانی.

در سال ۱۹۰۶، دِ فارست آمریکایی ترانزیستور خلأ را اختراع کرد که پیشگام فناوری الکتروآکوستیک بشر بود. آزمایشگاه‌های بل در سال ۱۹۲۷ اختراع شدند. پس از فناوری بازخورد منفی، توسعه فناوری صوتی وارد دوران جدیدی شده است، مانند آمپلی‌فایر ویلیامسون که با موفقیت از فناوری بازخورد منفی برای کاهش چشمگیر اعوجاج آمپلی‌فایر استفاده کرده است. دهه ۱۹۵۰، توسعه آمپلی‌فایر لامپی به یکی از هیجان‌انگیزترین دوره‌ها رسید و انواع آمپلی‌فایر لامپی بی‌وقفه پدیدار شدند. از آنجا که رنگ صدای آمپلی‌فایر لامپی شیرین و گرد است، هنوز هم مورد توجه علاقه‌مندان قرار می‌گیرد.

در دهه ۱۹۶۰، ظهور ترانزیستورها باعث شد تعداد زیادی از علاقه‌مندان به صدا وارد دنیای وسیع‌تری از صدا شوند. تقویت‌کننده‌های ترانزیستوری دارای ویژگی‌هایی مانند طنین ظریف و متحرک، اعوجاج کم، پاسخ فرکانسی وسیع و محدوده دینامیکی هستند.

در اوایل دهه 1960، ایالات متحده برای اولین بار مدارهای مجتمع را معرفی کرد که اعضای جدیدی از فناوری صوتی هستند. در اوایل دهه 1970، مدارهای مجتمع به دلیل کیفیت بالا، قیمت پایین، حجم کم، عملکردهای زیاد و غیره به تدریج توسط صنعت صدا شناخته شدند. تاکنون، مدارهای مجتمع صوتی فیلم ضخیم و مدارهای مجتمع تقویت‌کننده عملیاتی به طور گسترده در مدارهای صوتی مورد استفاده قرار گرفته‌اند.

در اواسط دهه 1970، ژاپن اولین لامپ توصیه شده کار با اثر میدانی را تولید کرد. از آنجا که لامپ قدرت اثر میدانی دارای ویژگی‌های لامپ الکترونی خالص، رنگ صدای ضخیم و شیرین و محدوده دینامیکی 90 دسی‌بل، THD < 0.01٪ (100KHZ) است، خیلی زود در صدا محبوب شد. در بسیاری از تقویت‌کننده‌های امروزی، ترانزیستورهای اثر میدانی به عنوان خروجی نهایی استفاده می‌شوند.

 بیس ULF وارداتی مناسب برای پروژه

بلندگوی سرگرمی ۱۲ اینچی با برد کامل